کلاس درس شجاعت صیاد دلها

در سال ۵۸ روزي در يکي از مناطق غرب کشور، هنگام مبارزه با ضد انقلاب، با گروهي همراه بودم به فرماندهي شهيد صياد شيرازي. نزديکي هاي غروب به منطقه اي رسيديم که مي گفتند به خاطر تسلط ضد انقلاب، عبور از آن منطقه خطرناک است و تا هوا کاملا تاريک نشده بايد ازآن جا عبور مي کرديم و از طرفي هم ، نزديک اذان مغرب به پايگاهي رسيديم که تعدادي از رزمنده ها آن جا مستقر بودند. پرسنل آن جا به ما توصيه مي کردند که حتما تا قبل از تاريکي هوا منطقه را ترک کنيم؛ اما شهيد صياد اصرار داشت که وقت نماز شده و ما بعد از نماز بايد حرکت کنيم. علي رغم مخالفت اکثر بچه ها، ايشان دستور داد که بعد از نماز آن جا را ترک مي کنيم و همين طور هم شد. شهيد صياد، در راه برگشت به من گفت: « من ميزان حساسيت کار را کاملا احساس کردم؛ اما اولا بايد نماز را سر وقت مي خوانديم و ثانيا به اين ها درس مي داديم؛ درس شجاعت و شهامت. اگر آن ساعت حرکت مي کرديم ترسي که در وجودشان بود بيشتر مي شد.» برداشتي از کتاب صياد دل ها - صفحه ۵۹ . باشگاه خبرنگاران

مادری که هزار سال عمر کرده بود!

احساس تکلیف‌ دیروزی ها، بوی شهادت می داد… کم حرف می زد... سه تا پسرش شهید شده بودند... ازش پرسیدم «چند سالته ،مادر جان؟» گفت : هزار سال…  خندیدم.
جواب داد : شوخی نمی کنم. اندازه هزار سال بهم سخت گذشته… صداش می لرزید... او هم ' احساس تکلیف '  کرده بود اما به نوعی دیگر…

ماجرای حجره ای که در آن غیبت شدند!

حجة الاسلام سید احمد فاطمی فرمودند:

در اوایل طلبگی ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی (ره) به حجره ام تشریف آوردند و فرمودند : " پیداست که در این جا غیبت شده است!

" گفتم: بله پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و کسی را غیبت کردند.

علامه فرمود:" باید می گفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن." (مهر افروخته،ص:95) باشگاه خبرنگاران